سلام به چهره جدید والیبال ایران؛ ما زود برگشتیم!
۱۲ سال پیش در مانیل فیلیپین، تیم ملی والیبال با هدایت مرحوم حسین معدنی، ناباورانه فینالی را که در آن بار‌ها از ژاپن پیش بود، باخت و پس از این، تیم ملی با مربی ایرانی فینال آسیا را تجربه نکرد؛ پیروزی بر ژاپن در خاک کشورش با هدایت عطایی و کمک طلوع کیان، مهم ترین پیامش به دلال‌های مربیانی مثل ایگور کولاکوویچ بود؛ ایران نیازی به حضور شما و به باد دادن سرمایه ما ندارد.
بادی که پس از المپیک توکیو در والیبال ایران وزیدن گرفت، رخت تیم ملی مردان را بر تن چند ستاره جوان‌تر پوشاند. بعد از شکست مرحوم معدنی در فینال ۱۲ سال پیش، تیم ملی دیگر رنگ سرمربی داخلی را ندیده بود. خروج معروف، موسوی و غفور، خالی شدن تیم از کادر فنی پرتعداد مربیان خارجی و حذف برخی خدم و حشم‌ها، عزل سرپرست ۱۵ساله و در پی آن حذف پرواز‌های بیزنس کلاس و ولخرجی‌های قبل. نتیجه، اما فراتر از انتظار بود؛ قهرمانی ایران در آسیا و ارسال پیام‌هایی واضح به داخل و خارج کشور.
اول اینکه اعتبار کنار رفته ایران در المپیک و لیگ ملت‌ها تا حدودی احیا شد؛ نشان به آن نشان که سرمربی چند صد هزار دلاری روس گفته بود: «از لیمو نمی‌توان آب گوجه گرفت» و یک ماه پیش در ژاپن، سه بر یک به میزبان باخته بود، اما چطور شد که همین تیم با مهره‌های جوان‌تر ژاپن را در کشورش برد؟ این سوال خوبی برای پرسیدن از آلکنو و روزنامه‌نگاران و کارشناسان نزدیک به اوست.
